Bill Cosby is onschuldig (want ik vind hem aardig)

Bill Cosby werd door een groot aantal vrouwen aangeklaagd voor aanranding en verkrachting. Toch was een deel van het publiek meteen overtuigd van zijn onschuld. Was hier cognitieve dissonantie in het spel?

Sketch

De vreemde gedachtegang die sommige mensen gebruikten om Bill Cosby te blijven bewonderen werd door comédienne Amy Schumer (ComedyCentral) vlijmscherp neergezet in een sketch…

Een paar citaten:

“I am a good person.
I like this good show.
Last time I checked, good plus good does not equal guilty.”

(“Ik ben een goed mens. Ik hou van dit goede programma. De laatste keer dat ik het naging, was goed plus goed niet gelijk aan schuldig.”)

en:

“Let’s remind ourselves what’s at stake here. If convicted, the next time you put on a rerun of ‘The Cosby Show’ you may wince a little. Might feel a little pang. And none of us deserve that. We don’t deserve to feel that pang. We deserve to dance like no one’s watching, and watch like no one’s raping.”

(“Laten we onszelf blijven voorhouden wat hier op het spel staat. Als hij wordt veroordeeld, zou je, de volgende keer dat je een herhaling van ‘The Cosby Show’ aanzet, een lichte huiver kunnen voelen. Een kleine steek. En geen van ons verdient dat. We verdienen het niet om die steek te voelen. We verdienen het te dansen alsof niemand kijkt, en te kijken alsof niemand verkracht.”)

Het kan toch niet waar zijn?

Als je fan van iemand bent, identificeer je je met die persoon. Als je idool een grote misstap maakt, of daarvan wordt beschuldigd, is dat lastig te verwerken. Al de tijd en aandacht die je hebt geïnvesteerd als fan, was die misschien allemaal gebaseerd op een leugen? Die aardige man, die zo goed is voor zijn fans, heeft die echt een vrouw aangerand? Dat kan toch niet waar zijn?

De spanning die dat oplevert… cognitieve dissonantie?

Geef die vrouw de schuld!

Het lijkt in gevallen van aanranding of verkrachting door een idool soms makkelijker om de vrouw die hem beschuldigt zelf de schuld te geven (‘Ze had zich ook wel erg uitdagend gekleed’). Of het te vergoeilijken met een grapje (‘Iedereen weet toch dat hij van de vrouwtjes houdt, haha!’).
Dan wordt jouw investering in tijd en aandacht niet van het ene op het andere moment waardeloos. En krijgt jouw zelfbeeld ook geen knauw: want het ergste wat ze kunnen zeggen is: “ben jij echt fan van die verkrachter?”

Het is soms gemakkelijker om van de dader een slachtoffer te maken, en van het slachtoffer dader, dan onder ogen te zien dat jij het bij het verkeerde eind had.

“Het was zo’n aardige man.” Dat is niet zo’n best argument. Wat denk je nu, dat een crimineel niet aardig kan zijn?

Dit is deel 5 in een serie over cognitieve dissonantie.
Lees deel 1 hier
En deel 4 hier

1 reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *