‘Wat?? Zijn de beren er ook??’ Rendier schudde zijn gewei van schrik. ‘Maar dit is toch een feest met de zoogdieren, de kuddedieren? Koeien en schapen en yaks en olifanten en lama’s. De beren zijn roofdieren! Dat gaat toch niet samen? Dat gaat toch niet?’

Aan de andere kant van de kamer hing mevrouw Kwal bij een tafeltje, met een glas spa in haar tentakel. Ze beet op de nagels van een andere tentakel terwijl ze bij zichzelf dacht:‘Ook al zoogdieren hier? Olifanten, paarden, maar weekdieren zoals ik? Ho maar! Lekker feestje is dit. Ik denk dat ik maar weer vertrek.’

Toen kwam de gastvrouw binnen. Ze klapte met haar staart op de grond tot iedereen stil was en zei toen met haar diepe lage walvisstem: ‘Wat goed dat jullie er allemaal zijn. Ik ga geen toespraken houden, want dat kan ik niet goed. Ik ga voor jullie zingen.’

Walvis deed haar mond dicht en begon haar walvislied te zingen. Geluiden zo laag dat je ze alleen kon voelen. En soms ietsje hogere geluiden die je net kon horen.
Alle dieren voelden het, en alle dieren hoorden het. Rendier begon met zijn gewei te bewegen op de muziek, hij merkte het pas toen hij zag dat Olifant met haar slurf heen en weer zwaaide. Maar hij stopte niet. Mevrouw Kwal zette haar glas neer en zwierde opeens sierlijk met haar tentakels wuivend rondjes om de tafel. Beer begon brommend mee te neuriën.

Met haar staart begon Walvis ritmisch op de vloer te slaan, terwijl ze bleef zingen. Langzaam maar zeker kwamen de dieren allemaal in beweging en dansten op de muziek.Eerst op hun eigen plekje, daarna meer en meer door elkaar, dwars door de zaal. Met elkaar dansten ze. Wolven met schapen, kippen met slangen, rendier met beer en kwal met olifant.

Ik stond erbij en keek ernaar en wist niet wat ik ervan denken moest. Maar god wat gaf het me een blij gevoel!

Meer verhalen lezen? Koop dan een van mijn verhalenbundels!

(Pinksteren 2016)