De zware steen

Er was eens een man die een zware steen op zijn rug droeg, de hele dag door.
Op een dag vroeg zijn zoon hem: ‘Vader, waarom draagt u toch die steen?’

De vader antwoordde: ‘Zoon, dat doe ik omdat mijn vader dat deed, mijn grootvader en diens vader vóór hem. Het is traditie. Op een dag zal het jouw taak zijn deze steen te dragen.’

Vanaf dat moment kon de zoon niet wachten tot hij oud genoeg was. Hij hield van zijn vader en zag hem dagelijks meer zwoegen. Hij verlangde ernaar hem het gewicht van de schouders te nemen. Uiteindelijk gebeurde dat.

Op het moment dat hij de zware steen had overgenomen, gebeurde er iets wonderlijks met zijn vader. De oude man ging steeds rechter op staan. Hij werd licht en begon te zweven. Zijn voeten kwamen los van de grond en hij dreef omhoog, de lucht in. Naar beneden kijkend riep hij nog: ‘Vaarwel, mijn zoon.’

‘Vaarwel, vader.’

Nu droeg de jongen de zware steen op zijn rug. Hij raakte er al snel aan gewend. Toen ontmoette hij een aantrekkelijke jongen, die vroeg: ‘Waarom draag je dat gewicht met je mee?’

‘Traditie. Mijn vader deed het, mijn grootvader en diens vader vóór hem.’

‘Laat die steen vallen,’ zei de ander terwijl hij een hand op zijn wang legde. ‘Ik heb voor jou wel iets beters te doen.’

Toen hij het rotsblok liet vallen om hem te volgen, het huis in, viel het op de grond en brak in wel honderd stukken. Ieder stuk een prachtige, gladde kiezelsteen.

(Vertaling/Bewerking door Kaj, van een verhaal van Loren Niemi uit zijn ‘Hansel and Gretel-cyclus)